Unutma..

Birlikte yürüdüğümüz yolun uzunluğunu değil, yaşadığımız yolu hesapla!

Ben sana yağmur yağarken, gökyüzüne bakıp sevinmeyi öğrettim!

Sevinmeyi hesapla!

Gün gelir; ölürüm...
Yokluğumu hesapla!

Kainat boşluğunun sonsuzluğunda ritmik bir noktacık; dünya...

Koca dünyada ritmik bir noktacık; kalbim...

Rabbimin “Hiçbir yere sığmam; oraya sığarım” övgüsüyle yüce...

Ve ama, hırsının örsünde vahşice;

Kırılmayı hesapla!

Başucundaki eski bir kitap gibiyim çocukluğunu fısıldayan...

Beni değil, kendini verirsin eskiciye!

Ve seni kime sorarlar sonra?

Sen kime sorarsın kendini?

Kaybolmayı hesapla!

Beni bulabilirsin belki...

Ama belki...

Güvercinlerin olduğu yerde;

Fatih’te, Eyüp’te veya Yenicami’de...

Bir avuç yemi savururken havaya...

Sessizce ağlarken,

Veya.

Bıraktığın yerde;

Bulabilmeyi hesapla...

İlla ki ölürüm...

Yokluğumu hesapla!